• de verdere ontwikkeling van het materiaal: ski’s zijn lichter, sneller en wendbaarder geworden
• skiën is toegankelijker geworden, meer onervaren skiërs staan op de pistes. Door de gebrekkige ervaring veroorzaken ze vaak blessures, maar slepen ze af en toe ook eens iemand anders mee in hun val. Met alle gevolgen van dien voor het aantal blessures.
• tenslotte kenden het snowboarden, extreme skiing en skisurfen een steile opgang. In deze disciplines wordt wel al eens een risico genomen. En daaruit volgen uiteraard weer kwetsuren.

De belangrijkste oorzaak van wintersportblessures blijft de vermoeidheid. Verscheidene studies tonen aan dat de meeste skiblessures in de namiddag en bij de val van de avond veroorzaakt worden. Verlies aan concentratie, vermoeide spieren, gebrek aan rust… wijzen op vermoeidheid.

O.a. de cijfers van Europ Assistance, maar ook die van andere instanties, wijzen erop dat bijna een op de drie skiblessures te maken hebben met de knieën. Een voorste kruisbandletsel komt meestal tot stand na een onzachte landing, waarbij de knie een atypische beweging maakt. De kruisbanden worden overstrekt, met verreking of scheuring van de kruisbanden tot gevolg. Valpartijen kunnen vermeden worden door opperste concentratie, wat dan weer samenhangt met vermoeidheid. Maar de sterkte van de spiermassa’s rondom de knieën speelt ook vaak een cruciale rol. Deze blessure, de behandeling en de preventie ervan, wordt uitvoerig besproken in een afzonderlijk bericht: Skiblessures: de voorste kruisband.

Het exacte percentage verschilt van bron tot bron, maar het aantal schouderblessures vertegenwoordigt zo’n goeie 15% van alle ski- en snowboardblessures. Schouderblessures worden over het algemeen veroorzaakt door een lelijke val op de schouder waarbij het gewricht, het gewrichtskapsel en / of de spieren rondom beschadigd worden. De sterkte van de spieren bepaalt ook hier vaak de ernst van de kwetsuur. Maar het inperken van de risico’s is vermoedelijk de meest doeltreffende methode om schouderblessures te voorkomen.

Jarenlang waren beenblessures schering en inslag bij wintersporters. Echter, door de bovenvermelde veranderingen, vormen ze nu slechts ongeveer een zesde van de skiletsels. Daarbij gaat het dan voornamelijk om beenbreuken van het onderbeen: scheenbeen- of kuitbeenbreuken.

Het gros van de wintersporters probeert zijn valpartij op te vangen met de skistokken. Echter, de kans dat de ligamenten aan de binnenkant van de hand daarbij verrekken of scheuren, is groot. De zogenaamde skiduim is daarvan het gevolg. In extreme gevallen gebeurt het dat het gevoel aan de binnenzijde van de hand vermindert. Behandeling is absoluut noodzakelijk om een blijvende instabiliteit en vroegtijdige artrose te voorkomen. De skiduim wordt binnenkort ook verder uitgesponnen in een afzonderlijk artikel.

De hoofdblessures vertegenwoordigen toch bijna 10% van het aantal skiblessures. De meeste hoofdblessures komen er na een onfortuinlijke botsing met een andere skiër, maar valpartijen en onzachte confrontaties met bomen zijn ook vaak boosdoeners. Daarom pleiten wij resoluut voor het gebruik van een skihelm, zeker bij jonge kinderen.

Bij het snowboarden blijken vooral de knie-, pols- en schouderletsels “populair” te zijn. En die komen ook bij een jongere doelgroep voor. En bij jongens… Deels te verklaren door de halsbrekende toeren die die mannen soms durven uit te halen. Spectaculair om te zien, maar vaak ook met ernstige gevolgen. Speciaal voor Move To Cure geeft Seppe Smits binnenkort een woordje uitleg bij snowboardblessures. Seppe werd in 2011 wereldkampioen slopestyle. Ook in de big air is Smits een klepper van formaat!

• elke klant en elke blessure is uniek en heeft een aanpak op maat nodig,
• een succesvolle revalidatie lukt alleen met een grondige analyse van het letsel …
• en een revalidatieprogramma op maat met persoonlijke begeleiding en bijsturing is noodzakelijk